Zo blij als een kind!
Net mooi traject afgerond met een cliënt die dribbelend de deur uit gaat! Hij kwam binnen met; ik ben een perfectionist en ik heb daar geen last van! Integendeel dit heeft een mooie carrière opgeleverd! Waar ik wel last van heb: sommige teamleden storen zich steeds vaker aan mij als ik ze vraag de puntjes op de i te zetten.
Met middelmatigheid haal je geen succes! Mensen voelen zich zo snel beledigd en de sfeer wordt er niet leuker op. Ik vraag me af of ik niet beter solo verder kan gaan. Terwijl ik het juist leuk vind om met jonge mensen te werken, ze wat te leren en andersom leer ik er ook veel van. En als team een succes behalen is geweldig! Zijn vaderlijke ‘drive’ om met elkaar iets bijzonders te presteren, wordt niet als stimulerend ervaren, dat voelt als een pijnlijke afwijzing. Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?
Ik ga niet over mijn jeugd praten, zegt hij resoluut. In onze jeugd ontstaat gedrag als reactie op de situatie van toen. Je gaat bijvoorbeeld hard werken omdat er anders ‘niks van je terecht komt’. Jaren later is dat gedrag zo ‘eigen’ geworden, zo ben je gewoon. De situatie van toen is inmiddels veranderd maar je doet nog steeds wat je altijd deed. Maar wat levert dit gedrag jou nu op? Is er inmiddels een andere behoefte in je leven gekomen?
Hij wil het niet over vroeger hebben, dus begin ik er niet over. Maar pak de Playmobil poppetjes erbij. Bij allerlei situaties waar hij last van heeft, pakt hij een poppetje dat zijn gevoel vertegenwoordigt. Belangrijke spelers in zijn leven en zijn gevoelens komen letterlijk op tafel. Een poppetje met zwaard (ik voel me neergesabeld) een clown (ik moet het altijd maar leuk houden) en zelfs hond (trouw) geven woorden aan zijn gevoel. Het maakt heel helder waar voor hem het probleem zit. Kies eens een figuurtje dat vertegenwoordigt hoe jij nu in het leven wil staan?
Hij pakt de voetballer. Dat is wat ik wil! Lekker voetballen met de jongens! De ontlading volgt en het verhaal van vader, die hem pushte om nooit op te geven met goede bedoelingen. Nu is hij succesvol. Maar het opgejaagde gevoel zit er nog steeds. Altijd moet ik winnen, wie niet wint, is een verliezer, is inmiddels een belemmerende overtuiging. Ik ben nog steeds mezelf aan het bewijzen. Voor wie? Behoorlijk irritant voor anderen, dat snap ik. Die jonge mensen willen graag horen hoe goed zij het doen! Ik wil nu lekker werken met een team enthousiaste jonge mensen, met elkaar die successen behalen en vieren!
Hij is blij met dit inzicht. “Ik zal niet meer mijn eigen successen als de maatstaf nemen, maar mijn team trainen het beste uit zichzelf te halen.”
